Rozdział 10

*****

 W pomieszczeniu było jasno. Ból głowy był pulsujący i nieregularny, ale stopniowo malał. Nikogo poza mną w pokoju nie było, a na korytarzu kręcił się trener. Popatrzyłam na zegarek. Była 22.30, co oznaczało, że byłam nieprzytomna krótko i być może jutro zostanę wypisana. Na salę wszedł Pan Brown.

- No koleżanko, niezłego strachu mi narobiłaś.

Było mi głupio.

- Philip o wszystkim mi powiedział. Jutro Paul zostanie odesłany do domu.

Nie wiedziałam czy mam być smutna, czy szczęśliwa. Wzruszyłam tylko ramionami.

- Czy coś mi dolega? - spytałam.

- Na szczęście nie. Twoje organy wewnętrzne są w porządku.

- A mama i tata?

- Dzwoniłem już do nich. Powiedziałem im, że to nic poważnego.

Opadłam z ulgą na poduszkę.

- O co wam tak w ogóle poszło? - zapytał.

- Chłopcy się o mnie pokłócili. - odpowiedziałam zrezygnowana.

- No to widzę masz branie dziewczyno. A tak w ogóle to na korytarzu ktoś na ciebie czeka. Mogę go wpuścić?

Kto mógł tam siedzieć? Komu trener pozwoliłby o tej godzinie pojechać z nim do szpitala? Chyba że...

- Tak. - odparłam i spojrzałam w okno.

- To ja już wychodzę, a wy porozmawiajcie.

Ciągle patrzyłam w okno, ale kątem oka dostrzegłam, że był to chłopak. Ociągając się spojrzałam w jego stronę.

- Hej. - powiedział.

- Siema. - odparłam.

Tak jak się spodziewałam to był nie kto inny jak Philip. W ręku trzymał różę.

- To dla ciebie. - powiedział i podał mi kwiatek.

- Dzięki. 

Beznamiętnie położyłam ją na szafce i zwróciłam wzrok w kierunku okna.

- Nie wiem jak mam cię przeprosić za to co się stało. Ja chciałbym to wszystko napra...

- Paul zachował się niewłaściwie, choć w części to też twoja wina. Gdybyś wtedy nie podszedł nic by się nie stało.

Phil usiadł na moim łóżku.

- Nie wiem jak bardzo powinienem cię błagać, żebyś mi wybaczyła, ale jest coś, co powinienem ci powiedzieć.

Spojrzałam pytająco.

- To wtedy, co mówiłem, że Paul w twoim imieniu gadał głupstwa na temat mnie i mojej rodziny, to była prawda.

W jego oczach zobaczyłam żal, smutek i prośbę o wybaczenie. Był zmieszany i mówienie sprawiało mu duży ból. Chwycił za moją rękę.

- Nigdy bym cię nie okłamał Kait. Nigdy.

Spojrzałam na swoją dłoń, którą trzymał, po czym z powrotem na niego. Zacisnęłam rękę dając mu do zrozumienia, że mu wybaczam.

Uśmiechnął się od ucha do ucha i klęknął przede mną składając mi pokłony.

- Wstań wariacie, bo jeszcze pomyślą, że jakieś modły nade mną odprawiasz. - zaśmiałam się.

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo się cieszę. - wstał i mnie przytulił.

W tej samej chwili trener dał mu znak przez szybkę, że pora się zbierać. Niechętnie odsunął się ode mnie i poszedł w kierunku drzwi. Zdążył tylko powiedzieć:

- Dziękuję ci i przepraszam raz jeszcze.

Od razu po tym jak wyszedł zasnęłam.

*********************************************************************************

Wybaczcie, że rozdział taki krótki. Udało mi się naprawić własne życie, a większość zawdzięczam mojej przyjaciółce. A tak odbiegając od tematu, to mam na fb własną stronkę, na której umieszczam rysunki. Serdecznie zapraszam :) 

https://www.facebook.com/pages/Sylwia-Art/274472382737093?ref=hl