Rozdział 9

*****

 Zaraz do pokoju wpadła Sara.

- Zbieraj się!

- O co chodzi? - spytałam skołowana.

- Idziemy na dyskotekę trzeba ci kupić sukienkę. - pisnęła radośnie i wyciągnęła mnie z ośrodka.

- Sara daj spokój pójdę w spodniach. - odparłam.

- Nie ma mowy.

- Ale ja nie mam kasy. - szukałam dalszych wymówek.

- Co ty gadasz? Są na przecenie na 5 euro. Już nawet ci jedną upatrzyłam.

- To dlatego tak długo nie wracałaś. - dałam jej kuksańca.

- No przecież!

Zaśmiałyśmy się. Kilka minut później stałyśmy pod niedużym sklepem z odzieżą. Weszłyśmy do środka.

- Witam w czym mogę pomóc? - powiedziała sprzedawczyni szeroko się uśmiechając.

- Ma pani tą sukienkę, którą prosiłam, żeby przechować? - spytała moja BFF.

- Oczywiście, chcesz ją przymierzyć?

- Właściwie to ona jest dla niej. - powiedziała Sara wskazując na mnie.

- A więc zapraszam do przymierzalni.

Znowu się uśmiechnęła. Weszłam do kabiny i odwinęłam z folii sukienkę.

- Jest przepiękna. - szepnęłam do siebie.

Rzeczywiście była. Miała kolor czarny z wszytymi cekinami u góry i paskiem. Z tyłu miała rozcięcie w kształcie 'V'. Założyłam ją na siebie i okazało się, że pasuje idealnie. Wyszłam z przymierzalni. Widząc mnie moja przyjaciółka złapała się za głowę.

- OMG wyglądasz niesamowicie! - krzyknęła uradowana.

- Dzięki. - odparłam.
- No moja droga. Leży na tobie tak świetnie, że mogę zejść z ceny na 4 euro.

- Bardzo pani dziękuję. - powiedziałam i wróciłam przebrać się w normalne ciuchy.

Położyłam na ladzie pieniądze i obydwie wyszłyśmy szczęśliwe. Wróciłyśmy do pokoju po czym Sara stwierdziła:

- Trzeba ci zrobić jakąś fryzurę.

Złapała pasmo moich włosów.

- Już i tak wystarczająco dużo dla mnie zrobiłaś. - powiedziałam, ale ona i tak została przy swoim.

- Do dyskoteki zostało pół godziny. Mam nadzieję, że wyrobimy się ze wszystkim.

Gdy skończyła podeszłam do lustra w łazience i zamarłam. Na głowie miałam ślicznie ułożonego koka, a po obu stronach grzywki spadało po jednym krótkim paśmie. Całość doprawiała srebrna spinka przyczepiona po prawej stronie.

- Ślicznie wyglądasz. - powiedziała podając mi sukienkę. - A teraz wkładaj.

Posłusznie zrobiłam to, o co mnie prosiła, a chwilę później obydwie miałyśmy na sobie sukienki (Sara przywiozła swoją na obóz). Podeszłam do lusterka i zrobiłam sobie cieniutki kreski eyelinerem.

- Gotowa?

- Gotowa.

Tak też poszłyśmy w stronę oddzielnego budynku, w którym miała się odbyć dyskoteka. Wszyscy stali na dworze, bo było jeszcze dosyć wcześnie i nie było chłodno. Zauważyłam stojącego obok drzewa Paula, który trzymał w ręku telefon.

- Leć. - szepnęła Sara i popchnęła mnie do przodu.

Podeszłam do niego od tyłu i zakryłam mu oczy.

- Zgadnij kto to. - zachichotałam.

- Hmmm no nie wiem. Mogę zgadywać?

- Możesz.

- Sara?

- Nie.

- Sylvia?

- Nie.

- Grace?

- Nie. - byłam coraz bardziej zażenowana.

- Kait?

- Bingo! - krzyknęłam i zabrałam ręce z jego twarzy.

- Wiedziałem, że to... WOW ale pięknie wyglądasz. - powiedział wbijając we mnie wzrok.

- Dziękuję, ty też niczego sobie. - odparłam.

Cały czas nie mógł oderwać ode mnie wzroku.

- Chyba zostałam oficjalnym eksponatem muzeum. - zaśmiałam się, a on przestał się tak gapić.

- Przepraszam, po prostu wyglądasz nieziemsko. 

Zgiął rękę w łokciu, za którą chwyciłam i ruszyliśmy w stronę najbliższej ławki.

- Zapomniałam wziąć swetra. - pomyślałam, gdyż powiało chłodem.

- O czym myślisz? - spytał nagle.

- O tym, że powinnam wrócić po sweter. 

Wstałam z miejsca, ale Paul złapał mnie za rękę.

- Nie musisz. Dam ci swoją bluzę. - powiedział i zdjął z siebie nakrycie, którym mnie okrył.

- Ale teraz tobie będzie zimno. - próbowałam zostać przy swoim.

- Księżniczki są tego warte.

Puścił do mnie oczko. Jego bluza była taka ciepła i pachniała nim. Była trochę za duża, ale nie przeszkadzało mi to. Położyłam głowę na ramieniu Paula.

- A ty o czym myślisz? - spytałam.

- O tobie. - wyszeptał.

- Do prawdy? 

Podniosłam głowę.

- Jakże by inaczej. - powiedział i przytulił mnie do siebie. - Cieszę się, że przyszłaś.

Po raz pierwszy czułam się na prawdę szczęśliwa. Wiedziałam, że komuś na mnie zależy i mam przed sobą równą osobę. Nagle obok krzaków zobaczyłam postać, która nam się przyglądała. Zbliżała się w naszą stronę i już z oddali można było po głosie poznać kto to.

- Paul co ty robisz?! - powiedział i odciągnął mnie od niego

- O co ci chodzi? To już nawet nie można się przytulać? - warknął do Philipa, który miał w oczach łzy wściekłości.

Po raz pierwszy zobaczyłam taką sytuację. Teraz już nie wiedziałam po czyjej stałam stronie. Phil wyglądał na ubolewającego i miałam wrażenie, że zaraz jego łzy się wydostaną, natomiast Paul był pewny siebie, jakby zawsze szło po jego myśli. W tym momencie Philip oberwał z pięści od Paula. Pierwsza łza kapnęła z jego oka. Spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem, jeszcze silniej niż poprzednim razem.

- Wybacz mi. - szepnął.

 Z jego nosa ciekła krew. Zauważyłam, ze Paul przygotowuje się do zadania dosyć silnego kopniaka.

-NIE! - krzyknęłam i ustawiłam się przed Philipem zasłaniając go.

Poczułam, jak coś z wielkim impetem uderzyło w mój brzuch. Obraz zaczął się zamazywać i straciłam orientację. Obudziłam się w szpitalu.

**********************************************************************************************************

To już 9 :) bardzo cieszy mnie, że ktoś to czyta. Na prawdę jestem wam bardzo wdzięczna. Cóż mogę jeszcze powiedzieć... Do zobaczenia w kolejnych rozdziałach :D